ایل من

ایل من گر چه گرفتار سکوتی تو هنوز / وارث زاگرس و اسب و بلوطی تو هنوز


ایل من گر چه جوان بودی و پیرت کردند / سهم تو شاه شدن بود وزیرت کردند

ایل من گر چه غرور تو سیاووشی بود / سالها نام تو در کنج فراموشی بود

ایل من گر چه به یک عربده لالت کردند / و ستم ها به تو و رستم زالت کردند

ایل من گر چه به ترفند فریبت دادند / نام تحقیر به رفتار نجیبت دادند

ایل من گر چه درختان تو را دار زدند / و کلاغان به عقابان تو منقار زدند

ایل من گر چه رهاندند پلنگت را هم / وحشت آلوده گرفتند تفنگت را هم

ایل من گر چه تو را خانه نشین می خواهند / و برای تو شبی بد تر از این می خواهند

ایل من گر چه خزان ذوق بهارت را خورد / باد آمد همه ی دار و ندارت را برد

ایل من گر چه به طاغوت قیاست کردند / بارها خنده به اندوه لباست کردند

ایل من گر چه لقب های بزرگت دادند / یوسفت کرده و هر بار به گرگت دادند

ایل من گر چه به تاریخ تو نیرنگ زدند / تیشه بر ریشه ی اندیشه و فرهنگ زدند

ایل من در پی موسایی و آبت برده است / خوانده بر چینه خروسان و تو خوابت برده است

ایل من دشت گل و زرده و تارازت کو / ترکه ات کو درکت کو دهل و سازت کو

گر چه چندیست در این ایل سیاوش مرده است / پشت خاکستر هر طایفه آتش مرده است

ایل من گاله بزن موسم دلتنگی نیست / ذره ای عاطفه در قلب علازنگی نیست

ایل من فتنه گران هفت و چهارت کردند / آب در چاله ی این ایل و تبارت کردند

ابتدا در سر ما نور خرد را کشتند / با همین شعبده سردار اسد را کشتند

ایل من جار بزن شیون و دندال بس است / داغ سهراب برای جگر سال بس است

ایل من حق تو غم نیست خدا می داند / پاسخ عشق ستم نیست خدا می داند

ایل من کوچ کن امشب همه را بر گردان / چادر و اسب و رمه را برگردان

زندگی بی حرکت شور ندارد پوچ است / آخرین راه نجات همه ی ما کوچ است



شعر از: کورش کیانی قلعه سردی

در کشاکش کوه های زاگرس مردمانی زندگی میکنند به شهرت بختیاری

همنفسان خاک اند و همسفران باد...

زیبا بود